Mainit na tanghaling tapat noon. Ang pagal na katawan ni Julian ay unti-unting pinapawi ng mga mumunting hangin mula sa bintana. Kagagaling niya lamang noon sa paaralan, na naglakad lamang ng mahigit isang oras pauwi.
          "Kumain ka na Julian, nakapagluto na ako", sabi ng kanayang ina.
          "Sige po ina, magbibihis lamang po ako"
           Hindi nagatagal, mula sa ikalawang palapag ng kanilang maliit na tahanan, nakarinig siya ng isang ingay. Wari niya ay may ginagawang bahay na di kalayuan mula sa kanila.
           "Ina, kanino hong bahay ang ginagawa diyan? At napakaingay?"
           "Hindi iyon isang bahay. Pinuputol na ang mga punongkahoy na utos ng may-ari ng lupa. Gamit nila ang malalaking lagari kaya marahil ay tatlong araw lamang ay wala na ang mga puno roon. Hindi na kayo roon makararating pa dahil sa mga bakod na ginawa"
            Sa mga sandaling iyon ay gumunita sa kanya ang mga ala-ala ng maliit na pook na iyon. Dahil sa maraming punongkahoy ay napakalilim na panangga sa matinding sikat ng araw sa katanghalian, kung kayat iyon ang parati nilang pinaglalaruan noong siya ay bata pa. Kasama niya lagi roon noon ang kanyang mga kaibigan, lalo na ang pinakamatalik at pinakamalapit niyang kaibigan na si Ana. Ang pook na iyon na tila hindi bahagi ng kanilang lunsod dahil ito'y parang nayon dahil sa mga punongkahoy, ay mag-iiba na.
             "Ang bawat isang punongkahoy na pinuputol ay tila isang karanasang hindi na maaring balikan pa", ayon sa kanya.
Maraming tao ang naroon, tinutunghayan ang pagbagsak ng mala-higanteng mga puno ng manga at acacia. Hindi naman ito maatim na tingnan ni Julian.
Isang paraiso ang nawala sa kanya, at hindi na maaring mabalikan pa. 

    Hanggang ngayon ay nasa isip ko pa rin ang dakilang araw na iyon. Nag-uumapaw ang aking kaligayahan dahil sa wakas ay magiging ama na ako. Mula sa aking kabiyak na si Cecilia na napabalitang nagdadalan-tao. Hindi ko maipaliwanag ang akin nararamdaman sapagkat ngayon lamang ako nakadama ng ganoon.
    Ngunit ang araw na iyon ay isa lamang sa mga masasayang nakaraan ko. Iba na ako ngayon bilang ulilang matanda. Tila nabalot ng dilim ang aking mundopagkasilang ng aking anak, na mula noon ay hindi ko na nasilayan pa.
    Nabuhay akong mag-isa sa sanlibutang ito. Nabuhay kasama ang alak, na kung ako ay nalalasing ay inaakala nila na may problema sa pag-iisip. Bilang Mang Dolpo, sa aming lugar na kalimitang tinutuya ng mga bata, pinag-uusapan kung minsan, ngunit nakadarama din naman ng kalinga mula sa mga taong may busilak na kalooban. Ngunit ang tanging laging laman ng puso't isipan ko ay naitakwil na ako ng Diyos.

149 words